Born this way

De laatste twee weken in het ziekenhuis heb ik een uitstap gemaakt naar verloskunde. Want dat kan hier dus daar maak ik dan graag gebruik van. De eerste week was op de antenatal clinic. Hier kunnen vrouwen zich melden voor pre- en postnatale zorg. Ik zat in consultatiekamer C met midwife Agnes en twee of drie verloskundige studenten uit Accra die hier zes weken waren voor hun case study. Ik heb heel veel geobserveerd en gevraagd en zowel Agnes als de studenten vonden het leuk om uit te leggen. Later in de week heb ik geholpen met het lichamelijke onderzoek van zowel zwangeren als pasgeborenen. Ik mocht dan de fundushoogte meten die loopt van de bovenkant van de baarmoeder tot aan het schaambeen. Als verpleegkundige weet ik het laatste wel te vinden maar de baarmoeder moet je dus voelen (ehhh?) En om naar het hartje van de foetus te luisteren moet je het ruggetje lokaliseren. “Do you feel it?” “Nope”. Bij een hoogzwangere vrouw kon ik wel heel duidelijk het hoofdje van de foetus voelen en toen was ik helemaal blij. En de student die naast me stond ookJ Verloskundigen mogen zelf bepaalde medicatie voorschrijven en ik was sneller met het computerprogramma dan de dames waar ik mee werkten. Dan werd er gezegd dat een cliënt de routine medicatie nodig had en dan mocht ik recepten uittypen. Superleuk want ik Nederland wordt elke paracetamol uitgeschreven door de arts. Als verpleegkundige blijf je ver uit de buurt van het voorschrijven van medicatie. Al met al een rustige en leerzame week met leuke collega’s.

De laatste week mocht ik naar de labour ward. Niet meer in uniform, maar in scrubs (wat op de operatiekamer gedragen wordt). Ik had nog nooit een bevalling gezien dus dit was een afdeling met veel heftige indrukken. Ik heb vijf  natuurlijke bevallingen gezien. Inclusief nageboorte en het onderzoeken van de placenta. En twee keer gezien dat er gehecht moest worden en ik toch wat twijfels kreeg over mij eigen kinderwens.  Ook heb ik twee keizersneden gezien op de OK waarvan één voor een tweeling was. Het heftigste van de bevalling van een 17-jarig meisje die geen enkele prenatale zorg gehad had. Ze was simpelweg niet op komen dagen. Omdat ze dachten dat de placenta eerst kwam, en dat gevaarlijk is voor de foetus, belden ze de OK. Te laat en ze moest op de afdeling bevallen. Toen kwam het nare moment dat de verloskundige erachter kwam dat het niet de placenta was, maar dat de baby een abnormaal hoofdje had. Het schedeltje was niet intact en de gehemelte was helemaal gespleten. Het kindje werd doodgeboren. Wat ik helemaal erg vond is dat de verloskundigen er omheen zwermden met telefoons om een foto te maken. Terwijl het kind nog in het bloed van de moeder lag. Ze vonden het vreemd dat ik er niet op af stormde. Er werd door de verloskundigen ook op aangestuurd dat ik een bevalling zou doen onder supervisie. Ik had nu de kans dus ik moest er voor gaan. Ik heb vriendelijk geweigerd. Ik ben niet opgeleid om vrouwen te helpen met bevallen en was niet van plan om dit voor de lol te oefenen op vrouwen die pijn hebben en angstig zijn. Op de kinderafdeling heb ik ook geweigerd om een infuus te prikken bij een tweejarige omdat ik dat ook nog niet goed bij volwassenen kan en een kind veel moeilijker te prikken is. Op de labour ward begrepen ze me in eerste instantie niet maar toen ik erg stellig bij mijn standpunt bleef, zag ik dat mijn argumenten tot ze doordrongen en had ik ergens toch wel een punt. Ik voelde me de eerste diensten niet zo op mijn gemak op de afdeling maar de laatste dienst merkte ik meer toenadering van mijn collega’s. Ik werd hartelijk bedankt voor mijn inzet en moest mijn manier van werken volhouden. Dit was de eerste keer in Ghana dat het hebben van een andere mening dan je seniors (en dit ook duidelijk laten merken) gewaardeerd werd. Voor mij was er bijna geen betere afsluiting mogelijk.