Weightless

Na onze mislukte weegdag in Bakua, konden Mandy en ik het vandaag nog eens proberen in Wli, ons eigen dorpje. We verzamelde bij de kliniek en liepen met alle spullen naar een overdekking vlakbij de markt. Daar zaten al wat moeders te wachten. En dat werden er langzaam meer. Toen het aardig volle bak was, begonnen de weegdag met spontaan gezang en daarna een voorlichting. In het Ewe dus we konden het niet zo goed volgen. Alleen dat het over HIV ging.

Mandy en ik kregen uitleg over hoe we de gegevens moesten noteren in de boekjes en toen konden we starten. Als we een naam noemde, kwam de moeder aan met haar kindje in een eigen weegzakje. Die hing je dan op aan een haak onder de weegschaal (het weegzakje, niet het kind) en dan bungelde er dus een kindje. Het zag er heel schattig uit. De dames van de kliniek sorteerde de boekjes van de kindjes die gewogen waren om te zien of er nog meer moest gebeuren: het geven van vitamine A of een vaccinatie. Na het wegen kregen een aantal kindjes dus nog een vaccinatie of vit. A. Vaccineren ging met een wel erg lange naald en ik vroeg me af of het wel elke keer die spier in ging… Tussendoor kwamen er nog moeders langs die de weegdag blijkbaar te vroeg vonden en liever twee uur later kwamen. We hadden niet alle vaccinaties mee, dus er kwamen nog een paar moeders mee naar de kliniek. Toen alles afgerond was, was het tijd voor lunch. Een collega had een grote schaal met ‘local rice’ mee en we werden uitgenodigd om mee te eten. Het was erg leuk om met zijn allen uit één schaal te eten.

Na het wegen is er niet veel meer te doen maar de kliniek is wel open tot 16.00 uur. Tot die tijd wordt er voornamelijk gekletst. Eén van onze collega’s vertelde dat ze oorspronkelijk uit Accra, de hoofdstad van Ghana, komt. Mandy en ik zouden dat weekend naar Accra gaan en we vroegen of ze misschien een goede guesthouse wist. Ze hing meteen aan de telefoon om niet alleen te vragen naar guesthouses, maar ook om ze checken of iemand ons misschien op kon halen vanaf het trotro station. Ze vond het niks dat we vrijdag na het werk zouden gaan want dan kwamen we veel te laat aan. We konden beter vrij nemen die dag. Nu gaat het er bij mij niet in dat je niet gaat werken omdat  je weekendje weg wil (zelfs niet na een maand Ghana). Na wat over en weer gepraat was het misschien toch handiger om eerder weg te gaan van werk aangezien we niet ’s avonds laat in een onbekende stad terecht wilde komen. Francisca vond het erg jammer dat ze het weekend niet zelf naar Accra ging want dan hadden we bij haar kunnen slapen. We vroegen Edem (die ook uit Accra komt) ook om tips en ook hij hing meteen aan de telefoon met een mannetje van een vriend van een neef. Ofzo;) En aangeven dat je er zelf ook wel uitkomt, gaat er binnen zo’n kleine gemeenschap niet in. Deze reis draagt minder bij aan mijn gevoel voor zelfstandigheid dan ik gehoopt had. Gelukkig heb ik na het ziekenhuis nog tijd om te reizen. Zonder de hulp van mannetjes van vrienden van neven. Maar ik kan niet ontkennen dat het een fijn gevoel geeft dat mensen in het dorp zo begaan zijn met je veiligheid en heel graag willen dat je gelukkig bent. En dat ben ik ^ ^