Lost

Tijdens de eerste dag echte dag in Wli heb ik voor mijn gevoel 100 mensen ontmoet. We (drie student- verpleegkundigen) begonnen de dag met een oriëntatie in het kantoor van Narema: de Ghanese organisatie die ons daar begeleidt. Daar werden een aantal dingen uitgelegd over het dagelijks leven, gewoonten, do’s en don’t in Wli en in Ghana. Dit nam een paar uur in beslag dus na afloop had ik een hoop om over na te denken. Veel tijd om te verwerken was er niet want we gingen direct door naar het kantoor van de Wli falls. Deze watervallen zijn de grootste bezienswaardigheid in deze regio. We werden daar voorgesteld aan de mensen van het kantoor als (tijdelijke) inwoners van Wli zodat we niet hoefde te betalen en altijd een gids mee konden krijgen als we wilden. Daarna gingen we door naar de shopkeepers rond de waterval om daar ons gezicht te laten zien. Overal werden we door Edem voorgesteld als inwoners en dus deel van de community.  Na veel handen geschud te hebben zijn we doorgegaan naar de kliniek in Wli waar we om de week een dag gaan meewerken met het outreach programma. Dit bestaat o.a. uit huisbezoeken en een weeg- en vaccinatiedag voor kinderen. Direct vanuit de kliniek gingen we door naar Hohoe om het ziekenhuis e bezoeken waar ik vier dagen per week ga werken. Ook hebben we stof gekocht voor de uniformen en een kleermaker bezocht. We waren laat weer terug in Wli en ik kon direct aanschuiven aan tafel. De rest van de familie had al gegeten.

Dit was de eerste dag dat ik echt heimwee kreeg. Het is heel fijn dat je als deel van de gemeenschap voorgesteld wordt, maar dat betekent ook dat je je aan de normen en waarden van het dorp dient te houden. Geen idee wat die precies zijn. Daarnaast kostte het al veel energie om je aan te passen aan het leven van je gastgezin: alles is anders, je moet alles vragen en onderling wordt er in het Ewe gesproken. Dit maakt dat je veel dingen niet snapt en niet goed weet wat je moet doen. Door de bezoeken aan de kliniek en het ziekenhuis drong het tot me door dat ik hier natuurlijk niet alleen leef, maar ook moet werken. Ik moet presteren, punten halen en mijn opdrachten inleveren. En dat terwijl al mijn focus nog op het aanpassen in het dorp lag. Gooi daar de elektriciteitsuitvallen, geen internet en de sanitaire voorzieningen bovenop en misschien snap je dat ik er toen even klaar mee was. Gelukkig heb ik een heel lief thuisfront en kon ik Patrick bellen. Ik heb me dit avond teruggetrokken op mijn kamertje met een disneyfilm. Hierdoor voelde ik me wat beter toen ik ging slapen. De volgende dag was het zaterdag en hadden we een trip naar de waterval gepland. Bij iemand uithuilen, alleen ontspannen en iets leuks in het vooruitzicht zijn voor mij de beste middelen om een vervelend gevoel tegen te gaan. Ik was blij dat ik alle drie had!