The Nurse Who Loved Me

Vandaag zit de eerste ziekenhuis week erop. Twee weken loop ik mee op de male ward. De meeste collega’s zijn lief wat fijn is want uiteraard ging zo’n beetje alles anders dan in het VUmc. Waar ik bijvoorbeeld erg aan moet wennen is dat je taakgericht werkt. In NL krijg je een aantal patiënten waar je alle zorg voor doet. Hier krijg je een taak, bijvoorbeeld wondzorg of het meten van de vitale functies, die je vervolgens voor alle patiënten (soms 30 stuks) doet. Wat ook heel vreemd is, is dat familie de patiënt wast en zorgt voor eten. Medicatie, infuusvloeistoffen en middelen voor wondzorg moeten ze zelf kopen bij de apotheek. Heb je het niet, krijg je de zorg niet. Ik heb patiënten gezien die met ontslag waren gestuurd maar de rekening niet konden betalen. Dan mag je niet gaan. Maar elke dag dat je langer blijft, wordt de rekening hoger. Wanneer je geopereerd moet worden, moet je van tevoren betalen. Ik begreep dat als je geen geld hebt, je wel medische zorg krijgt als je toestand erg kritiek is. Daarna is het over. Dit klinkt, en is ook, ontzettend schrijnend en kan je je in Nederland niet voorstellen. Aan de andere kant vond ik het gaaf om te zien hoe zij met beperkte middelen wel weer mensen beter naar huis krijgen. De wondzorg is, vergeleken met Nederland, bijna primitief maar ik zag de wonden wel genezen. De eerste dag mocht ik meekijken met de wondzorg en moest tussendoor even gaan zitten. Even iets te veel dood weefsel, pus en schreeuwende patiënten. Naast assisteren bij wondzorg heb ik o.a. vitale functies gemeten (niet zo spannend), medicatie toegediend, schoongemaakt (hier boen je geen patiënten, maar de afdeling), patiënten opgenomen, geassisteerd met het plaatsen van infusen en afnemen van bloed. Inmiddels is ook mijn heuse Ghanese uniform af. Vrouwelijke verpleegkundigen dragen hier een groene jurk. Helemaal blij mee! Ik ben ook al erg vaak ten huwelijk gevraagd op de afdeling. Inderdaad, door patiënten. Soms in het Engels en soms in het Ewe maar dan vertaalde een buurman het even voor me.  Ik vraag me af of mijn uniform er iets mee te maken heeft…Meestal is het hilarisch en maak ik de grap dat hij dan echtgenoot nr. 5 zou worden en dat dat misschien toch een beetje veel wordt. Maar soms na een lange dag zou ik die aandacht graag inruilen voor werkend internet. Of elektriciteit als de regen en het onweer weer eens gewonnen hebben. De eerste week is me al met al ontzettend meegevallen. Volgende week ga ik ook starten in de kliniek in het dorp. Deze week ging dat niet omdat we een dag nodig hadden om de roosters van het ziekenhuis en de klinieken passend te krijgen in ons eigen rooster. En we moesten die dag nog een bezoek brengen de chief van Wli als zijnde nieuwe inwoners. Hij heeft voor ons gebeden en de voorouders gevraagd om ons te beschermen. En we kregen gin. Ons kan niks meer gebeuren.

Vanavond vieren we de eerste werkweek met een etentje in de stad (hoera voor cocktails en pizza). Morgen hebben we een bruiloft in de hoofdstad van deze regio. Ik heb er zin in, het wennen komt gelukkig steeds meer:)