A whole new world

We zijn er! Maandag rond 21.30 kwamen Mandy, Kim en ik aan op het vliegveld van Accra. Daar stond Victoria op ons te wachten waar we de eerste nachten zouden slapen en die ons langzaam kon laten wennen aan het nieuwe leven. Ze woont in een groot huis met haar man, zus dochters en zoontjes. Mandy en ik sliepen in een kingsize bed met gelukkig een ventilator in de kamer. De volgende dag stond Vic omelet te bakken ‘because I don’t want you to miss home”. Ze was erg blij met de meegebrachte stroopwafels en de jongetjes met de bellenblaas. En ook al was ik in een compleet nieuwe wereld, ik moest me er wel thuis voelen.

Na het ontbijt liepen we naar de bank om geld te wisselen en kochten we een Ghanese simkaart (ja! Internet!) Daarna ging de reis naar de nursing and midwifery counsil om de papieren in orde te maken die nodig zijn om in het ziekenhuis te werken. Dat heeft ongeveer de rest van de dag geduurd en lukte helaas niet. Dan maar weer terug naar huis. Toen we over de markt terugliepen, merkte ik voor het eerst echt dat ik niet thuis was; het verkeer is een complete chaos, er werd naar je gestaard, geroepen en gesist. Ik werd door een man bij mijn pols gepakt die zei “I like this one”. Toen sprong Victoria even tussenbeide. Ik zal de komende tijd geen gebrek aan aandacht of aan prikkels hebben. Weer thuis aten we gekruide rijst met kip. Heerlijk om alles met je handen te mogen eten. Ik moet er wel aan denken dat ik zoveel mogelijk met rechts doe wat best wat bewustwording vereist van een linkshandige. Ik moet in elk geval eten, zwaaien en dingen aangeven met rechts. Doe je dat met links wordt dat als onbeleefd gezien. Na het eten liet Vic haar shop zien waar ze onder andere spirits verkoopt. Die moesten we natuurlijk even proeven. Die avond hebben we een lang tijd met de man van Vic gepraat die ons vertelde wat we niet mogen missen in Ghana. Voor het slapen heb ik heerlijk gedoucht (een luxe die ik niet zal hebben in het dorp) en sliep ik al snel in onder de klamboe.

Nieuwe dag, nieuwe kansen dus weer op weg naar de nursing and midwifery counsil. Deze poging was gelukkig succesvol. Het kostte een paar uur maar toen kregen we de papieren om te mogen werken als verpleegkundige in opleiding. Dit hebben we gevierd met een heerlijke lunch op het strand. Ik at yam (een wortel die qua smaak en structuur lijkt op aardappel) en tilapia die langzaam op kolen gegaard was. Daarna weer een tochtje over de markt en nar huis voor het eten. ’s Avonds hebben we voor de shop wat gedronken en kennis gemaakt met een broer en een vriend van Edem (Vic’s man). Mandy sloot haar muziek aan op de laptop van Edem en daarna hebben we gedanst. Vic en haar zoontjes deden ook heel enthousiast mee.

Morgen vertrekken we naar het ontbijt naar Hohoe (stad waar het ziekenhuis staat) en vanuit daar naar Wli (dorpje waar we verblijven). Edem (van de plaatselijke partnerorganisatie, niet de man van Vic) is ook in Accra en reist met ons mee. De vriendelijkheid van de mensen hier maakt het makkelijker om weg te zijn van huis. Ook is het eten heerlijk en is het gebrek aan comfort minder erg dan ik dacht. Het is wel zo dat ik nu nog in een stad ben en alleen hoef te wennen aan het dagelijks leven. Morgen zit ik in een dorp en vanaf maandag moet ik ook aan het werkende leven wennen. Ik weet zeker dat er nog veel zaken zijn die ik lastig ga vinden. Maar dat zie ik morgen wel:)